จำนวนถาม : จำนวนตอบ : รวมทั้งหมด : 0  มีข้อความ |
|
ข้อความเลขที่ : 8
มีอยู่หนนึงผมไปงานเลี้ยงบ้านเพื่อนคนหนึ่งที่ต่างจังหวัด บ้านของเขาอยู่นอกตัวเมืองออกไปไกลพอดู แล้วยังแยกเข้าไปในทางลูกรังอีกร่วมสิบกิโล งานคืนนั้นจบลงค่อนข้างจะดึกมาก ผมกินเหล้าเข้าไปจนรู้สึกเมา แต่จำเป็นต้องกลับเพราะว่าผมมีธุระต้องทำตอนเช้าต่ออีก
ตอนผมออกมานั้นฝนตกหนักมาก ผมขับฝ่าสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรไปอย่างช้าๆบนถนนลูกรังที่ขรุขระเพื่อไปสู่ถนนใหญ่
ทันใดนั้นเอง หัวใจผมแทบหยุดเต้น เมื่อแสงแวบจากฟ้าผ่าทำให้ผมเห็นใบหน้าเหี่ยวย่นของชายแก่คนหนึ่งปรากฏอยู่ข้างหน้าต่างกระจกรถ เขาเคาะกระจกรถและพยายามพูดอะไรบางอย่างกับผม
ตอนนั้นสามัญสำนึกแบบเมาๆบอกผมว่า เป็นไปไม่ได้ที่มีคนมาเคาะกระจกรถที่กำลังวิ่งอยู่โดยที่เขาอยู่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนได้ ร่างกายผมตอบรับสามัญสำนึกด้วยการเหยียบคันเร่งเต็มที่
เปรี้ยง!!! แสงจากฟ้าผ่าทำให้ผมเห็นชายชราคนเดิมอีกครั้ง
ผมขวัญหนีดีฝ่อสุดๆ นี่มันไม่ธรรมดาแล้วโว้ย ตูไปทำอะไรเข้าวะเนี่ย ทำไมถึงได้มาเจอดีแบบนี้ ผมร้องตะโกนอยู่ในใจ ขาเหยียบคันเร่งหนักเข้าอีก
เปรี้ยง! เปรี้ยง! สายฟ้าฟาดซ้ำลงมาอีกสองครั้งติด ชายชราคนเดิมยังอยู่ที่เดิม
ตอนนี้ความกลัวถึงขีดสุดกลายเป็นความกล้าบ้าบิ่น
เอาโว้ยเป็นไงเป็นกัน ผมคิดในใจขณะที่ไขกระจกรถลง
ลุง จะเอายังไงกับผม ผมตะโกนสวนสายฝนที่ซัดเข้ามาในรถ
เสียงแหบๆตอบกลับมาจากใบหน้าเหี่ยวย่นนั้น
.
.
.
.
ไอ้หม่า จะให้ข้าช่วยเอาอีแต๋นมาลากออกจากหล่มไหม?
|
|
ขำๆ ช่วงบ่ายๆ ทะลึ่งนิดๆ
